اهدای ۴۰۰ بسته نوشت‌افزار به دانش‌آموزان نیازمند نقدهنقده زیر سایه بی‌تدبیری
به گزارش پایگاه خبری تحلیلی «سولدوزسسی»، علی نصیری فعال رسانه‌ای نقده در یادداشتی نوشت: این روزها نقده با سیلی از بحران‌های ریز و درشت مواجه است؛ بحران‌هایی که نه ناگهانی‌اند و نه غیرقابل پیش‌بینی. بلکه حاصل انباشته‌ای از تصمیمات اشتباه، ترک فعل‌ها و چشم‌پوشی‌های پیاپی مسئولانی هستند که سال‌هاست نتوانسته‌اند یا نخواسته‌اند آینده را ببینند.
مهم‌ترین نمونه، بحران آب است. قطعی‌های مکرر و افت فشار در بخش‌های مختلف شهر، زندگی روزمره را مختل کرده‌اند. اما این موضوع تنها نتیجه حال نیست، بلکه ریشه در گذشته‌ای دارد که در آن سفره‌های آب زیرزمینی قربانی بی‌تدبیری شدند.
توسعه بی‌ضابطه کشاورزی، تبدیل زمین‌های دیم به آبی، و کاشت محصولات آب‌بر بدون مطالعه کافی، نقده را به پرتگاه کم‌آبی کشاند.
در کنار آن، سکوت و انفعال مسئولان در قبال قطع حق‌آبه از رودخانه گادار چای، نقده را از نعمت طبیعی‌اش محروم کرد؛ در حالی که آب همین رودخانه در اشنویه جاری است.
خاطره‌ای از سال ۸۹ همچنان در ذهنم زنده است. وقتی دیدم با لودر و تراکتور جریان آب به نقده بسته شده، نامه‌ای به فرمانداری نوشتم و موضوع رفع شد. اما یک هفته بعد رودخانه دوباره خشک شد و پاسخی که شنیدم این بود: «از پس‌شان بر نمی‌آییم». این همان بی‌عملی‌ای‌ست که اکنون مردم با پیامدهایش دست‌وپنجه نرم می‌کنند.
در منطقه اشنویه، شاهد تغییر کامل چهره زمین‌های دیم هستیم. باغ‌های گسترده و محصولات آب‌بر بدون پاسخ به پرسش ساده‌ای که باید پرسیده می‌شد: «آب‌شان از کجا تأمین می‌شود؟»
از سوی دیگر، افت فشار آب و قطعی‌های طولانی‌مدت، سال‌هاست بخشی از تجربه زیستی مردم نقده شده. سال‌ها پیش، وقتی موضوع را با مسئولان در میان گذاشتم، انکار کردند. تا جایی که شخصاً مجبور به نصب پمپ در منزل شدم.
آتش‌سوزی اخیر یک تریلی در شهر نیز نمونه‌ای از بی‌توجهی به هشدارهای مکرر درباره خودروهای سنگین در معابر شهری است. اگر آن تریلی حامل سوخت بود، فاجعه‌ای ملی رقم می‌خورد. سال‌هاست مردم و رسانه‌ها خواستار ممنوعیت تردد خودروهای سنگین در معابر شهری‌اند، اما پاسخ‌های تکراری و انداختن توپ به زمین یکدیگر همچنان ادامه دارد.
تا زمانی که مسئولان شهر به اراده‌ای جمعی برای حل مشکلات نرسند، نمی‌توان به آینده‌ای روشن امیدوار بود. سهل‌انگاری‌ها و بی‌توجهی‌ها به تدریج در تار و پود زندگی مردم رخنه می‌کنند و آن‌گاه دیگر نمی‌توان به بازگشت آسان امید بست.
دیدگاهتان را بنویسید